Ikona Matki Bożej Nieustającej Pomocy znajduje się w kościele redemptorystów w Rzymie. Jej historia sięga XII wieku. Nic nie wiadomo o jej autorze, gdyż ikon zwykle nie oznacza się autografem czy adnotacją o miejscu czy dacie powstania, w myśl słów Ewangelii: „Trzeba, aby On wzrastał, a ja się umniejszał” (J 3, 30). Wiadomo, że ikony typu Matki Bożej Bolesnej były popularne w okresie średniowiecza na obszarach między Rusią a Grecją. Nie jest wykluczone, że autor obrazu był mnichem z świętej góry Atos (zob. str. 13).
Czytelnia
Uczyńcie ją znaną całemu światu! (2)
W poprzednim numerze poznaliśmy przesłanie ikony, w tej części odtworzymy jej historię: od prawosławnej góry Atos do centrum katolickiego świata, Rzymu. A były to losy pełne nagłych zwrotów i niebiańskich interwencji
Uczyńcie ją znaną całemu światu! (3)
Jak dowiedzieliśmy się w poprzedniej części historii, od 1876 r. rozpoczął się okres szczególnie nasilonej misji rozszerzania czci Matki Bożej Nieustającej Pomocy na całym świecie. W tym roku Pius IX powołał bractwo MBNP i św. Alfonsa, obdarzając je licznymi odpustami. Modlitwy zostały zatwierdzone także w języku polskim. Dzięki temu już 10 lat później nabożeństwo do MBNP było dobrze znane w porozbiorowej Polsce.
Ikona – okno do nieba
Słowo „ikona” pochodzi z języka greckiego – εικων, eikón – i oznacza obraz, podobieństwo, wizerunek. W tradycji Kościoła Wschodniego ikona jest wyobrażeniem, który przedstawia wiernym miejsce obecności Boga i nośnik Jego łaski. Ikona posiada wielkie bogactwo duchowe. Ukazuje w całej pełni uczestnictwo człowieka w życiu Bożym poprzez świętość, gdyż przedstawia osobę, która tę świętość osiągnęła. Dlatego życie malarza ikon wymaga od niego modlitwy postu i umartwienia. Ikona nie jest malowana lecz pisana modlitwą i błogosławieństwem Ducha Świętego.